Rozdział 4

Kolejne dni przebiegały monotonnie. Michiko musiała sprzątać, usługiwać rodzinie Mizuno i wykonywać inne zadania, które jej przydzielała Michiru. Nigdy jednak nie pozwolono jej wyjść na dwór. Po zjedzonym śniadaniu w kuchni, z resztą pokojówek, postanowiła poważnie porozmawiać z zarządczynią.
- Nie mam teraz czasu - rzuciła szybko Michiru nie patrząc nawet na wchodzącą osobę.
- Mam pewne pytanie i muszę je teraz zadać - powiedziała stanowczo Michiko i usiadła przy biurku.
Zrezygnowana Kihara odłożyła księgę, w której zapisywała niezrozumiałe dla dziewczyny rzeczy i popatrzyła na Chibe oczekując pytania.
- Otóż, martwi mnie to, że jeszcze nie mogłam wyjść poza rezydencję.
- Ogród już ci nie wystarcza?
- To są jakieś kpiny. Mogę wchodzić tylko do tylnego ogrodu, z którego widzę jedynie pole, a co z przednim ogrodem i przede wszystkim całym miastem? Dlaczego jak pytam inne dziewczyny to milczą? - zasapana Michiko zamilkła, aby otrzymać w końcu odpowiedź.
- Nie wiesz jednej ważnej rzeczy... Świat, w którym żyjesz teraz nie jest światem, w którym się urodziłaś - widząc zdziwienie dziewczyny, kontynuowała. - To jest całkiem inny wymiar, stworzony przez pana Mizuno. Tutaj ludzie żyją całkiem inaczej, jakby XVI wiek, jednak występują wynalazki z kolejnych stuleci jak na przykład telefony, chociaż nie tak rozwinięte jak w XXI wieku.
Przerażenie w oczach Michiko rosło wprost proporcjonalnie do kolejnych zdań wypowiadanych przez Michiru.
- Czyli jak wyjdę na ulicę to zobaczę kobiety w długich sukienkach, powozy i inne duperele?! Nie zgadzałam się na takie coś... Chcę z powrotem do domu!
Michiru uśmiechnęła się, po czym wstała, podeszła do Chiby i uniosła jej brodę.
- Stąd nie ma ucieczki moja droga. Jedynie śmierć uwolni cię od tego świata... Właściwie to już od każdego. Teraz wyjdź stąd, bo nie mam czasu na głupoty.
- Ah! - dodała, kiedy Michiko kierowała się do wyjścia. - Ponieważ znasz już prawdę to będziesz mogła wychodzić na miasto

***

Po tej dziwnej rozmowie wróciłam do mojego pokoju. Zastałam moją współlokatorkę strojącą się przed lustrem.
- Słuchaj - zaczęłam. - Wiedziałaś, że ten świat jest taki dziwny?
Tamta tylko niewzruszenie kiwnęła głową.
- Wiedziałaś, że się na to piszesz?! - zapytałam z niedowierzaniem, opierając się o kant łóżka.
Dziewczyna zaprzestała czesania włosów i odwróciła się. W tym świetle była naprawdę ładna. Promienie "wchodzące" do pokoju rozjaśniły jej brązowe włosy oraz podkreśliły smukłą sylwetkę, jednak oczy jakby przygasły.
- Nie wiesz o mnie wiele, ale skoro pani Michiru wszystko ci wytłumaczyła to czas na mnie. Wiesz już, że służące brane są ze świata, z którego pochodzisz. Nie wiadomo, czemu pan Mizuno tak robi, może takie jego są upodobania. Niestety po osiągnięciu trzydziestu lat, służące te nie są potrzebne, więc są wydawane za mąż.
- Za mąż?! Co to za czasy, że człowiek jest zmuszany do małżeństwa...- skrzywiłam się na samą myśl, że wydadzą mnie za dziwaka.
- Tylko jednej dziewczynie udało się wyjść z tego cało. Nie wiem, co powiedziała panu Mizuno, ale ten pozwolił jej wrócić do swojego świata. Jednak musiał tak zmienić jej wspomnienia, aby zapomniała o tym wymiarze - odwróciła się i kontynuowała czesanie.
Nurtowało mnie jeszcze parę rzeczy, jednak nie chciałam już zamęczać mojej współlokatorki pytaniami. Wyszłam na korytarz i spotkałam szanownego królewicza z festynu. Ukłoniłam się tylko i chciałam zejść z drogi, ale ten złapał mnie za rękę.
- Dzisiaj wieczorem w moim gabinecie.
Tylko tyle się dowiedziałam, bo puścił moją rękę i poszedł dalej.

***

Nadszedł wieczór i pora spotkania Michiko z Kaito. Dziewczyna w ubraniu służącej weszła do gabinetu mężczyzny.
- Dobry wieczór, przyszłam jak pan kazał.
Kaito wstał i przybliżył się do dziewczyny.
- Mam do ciebie sprawę. Jutro przyjeżdża ważny gość i chcę, żebyś w czasie spotkania zatańczyła coś tradycyjnego. Znam twój talent, więc się nie wymigasz.
Michiko nie wiedziała co powiedzieć. Kiwnęła głową i zgodziła się. W końcu, co miała zrobić skoro została przyparta do muru?
- Teraz możesz odejść...- powiedział, po czym usiadł przy biurku.
Kiedy wychodziła natknęła się na najwredniejszą osobę w tej rezydencji - Minako. Ubrana była dość ekstrawagancko, różowa sukienka, buciki, a właściwie to wszystko miała w tym dniu różowe.
- Uważaj jak chodzić łajzo! - fuknęła i popchnęła Michiko. - Jeszcze raz mnie tak potraktujesz, a pożałujesz, że się urodziłaś! - posłała biednej służącej karcące spojrzenie i poszła dalej.
"To będą naprawdę ciężkie czasy", pomyślała Chiba.